Je hoeft het niet alleen te doen. Sterker nog: je kunt het niet altijd alleen doen.

Het was zo’n middag waarop je eigenlijk van te voren al weet: er moet niet veel geks gebeuren, want dan loopt de dag helemaal in de soep. Maar hey, ik had een fantastische ochtend gehad, dus de krappe planning voorafgaand aan de dansvoorstelling van mijn dochters zou “smooth” verlopen…

En toen kwam het leven voorbij. Ook als ont-stress coach ontkom je niet aan stressvolle situaties.

Een van mijn dochters (6) was gevallen in de kleedkamer na de gymles. Tand door de lip. Overal bloed. Ze wist niet meer wat er was gebeurd. “Wil je even in bad?” en prompt begint ze te spugen. #ACTIEMODUSAAN

Juf bellen: “nee, ik heb het niet gezien. ik weet niet wat er is gebeurd”.
Huisarts bellen: “kom maar langs”

De huisarts begon te twijfelen. Ze vond mijn dochter wat timide, en overwoog een doorverwijzing voor een scan. Vanuit haar perspectief kon ik haar twijfel begrijpen, maar dat wil ik eigenlijk niet als moeder voelen.

Ondertussen zag ik de tijd. “Shit, ik moet nu vertrekken naar de dansvoorstelling”. Na overleg met dienstdoende kinderarts mocht ze gelukkig met wekadvies naar huis. Voor haar geen dansvoorstelling.

Snel naar huis. Andere dochter stond al klaar. Manlief had voor mij nog even een boterham gesmeerd, want lunchen was ik door alle commotie “even” vergeten.

In de auto probeerde ik mezelf te herpakken. Dat lukte maar moeizaam met 2 hyperenthousiaste meiden (dochter en vriendinnetje) op de achterbank, al kauwend en eigenlijk ook de weg niet wetend.

We komen net op tijd aan. Terwijl ik nog even de haren vlecht van mijn dochter, merk ik dat mijn hartslag hoog is en dat ik oppervlakkig adem.

Ik sluit aan bij andere ouders, en als dan iemand zegt: “ik hoorde dat je dochter is gevallen”, komt er allemaal emotie los. Die zag ik niet aankomen. Pas op dat moment kon ik voelen hoe ongerust ik was bij de huisarts en hoe gehaast we uiteindelijk bij de dansvoorstelling zijn aangekomen.

Gelukkig ontvang ik steunende woorden en schouders en gaat eindelijk mijn #ACTIEMODUSUIT en weet ik mezelf weer echt rustig te krijgen (een geruststellend bericht van thuis hielp ook). Toen ik vervolgens mijn dochter vol overtuiging op het podium zag knallen, voelde ik mij enorm trots.

En juist die fijne emoties, zijn echt een goede reset voor je stresssysteem.

Wat ik leerde:
💚 Als zorgprofessional heb je echt invloed op hoe een ander (lees: bezorgde moeder) zich voelt.
💚Reguleren kun je heel goed alleen via je ademhaling, en soms is het heel fijn als iemand anders je daar even bij helpt #coregulatie
💚 Het stresssysteem zit echt goed in elkaar. Ik zat in de actie-modus. Handelen. Doen. En pas toen er tijd en ruimte was, kon ik herstellen.
💚Doordat ik werd ontvangen met mijn emoties kwam ik weer tot rust, mijn tranen mochten er zijn. Ik hoefde ze niet te verstoppen.

Op wie kun jij terugvallen, als je zo vol in de actiemodus zit dat je het zelf nog amper kunt stoppen?