Ik luister veel podcasts en soms stuit je op een pareltje. Zoals deze van Brain Bakery over dat we anders om moeten gaan met de werk-privé balans, en dat het juist moet gaan over “geïntegreerd leven”. Geïntegreerd leven? Pardon? Lees vooral verder… (en luister die podcast!)
Werk-privé balans is een term die niet meer echt lekker van deze tijd is. De balans suggereert namelijk dat jij een “privé-persoon” bent, en een “werk-persoon”. Dat jij op werk andere dingen belangrijk vindt, dan thuis. Dat je op werk je werk “leegloopt” en dat je thuis “oplaadt” (en iedereen met kinderen weet dat het zeker zo vaak andersom is ;-)).
Een werk-privé balans suggereert dat je moet streven naar balans. Zo werkt het leven echter niet. Zodra je denkt dat er balans is, dan gebeurt er iets, waardoor het weer wordt verstoord. Balans creëer je door in juist in beweging te blijven.
Tijden zijn veranderd. Waar je “vroegah” niet thuis kon werken omdat de papieren overdracht op locatie lag, kan nu bijna iedereen vanuit thuis inloggen op het systeem. Waar je vroeger moest wachten op de interne post, gaat nu alles via de mail en de systemen. Het werk gaat veel sneller, en dus ook 24/7 door.
Werk en privé lopen in elkaar over. Door Corona is dat nog extra in versnelling gekomen. Je hoeft, bijvoorbeeld, niet perse meer een uur vrij te vragen voor een gesprek op school, je plant het tussen je werk door en het uurtje haal je later weer in als de kinderen in bed liggen.
Ik hoor je denken: “ja maar, in mijn functie kan dat niet, want…”. Mijn wedervraag: “Heb je het al eens bespreekbaar gemaakt?”
En hoe kijk je als leidinggevende? Naar wat allemaal niet kan, of ga je samen op zoek naar een oplossing?
Vraag dus niet meer: “hoe is het met je werk-privé balans?”, verander dat naar: “hoe succesvol ben jij de boel aan het integreren?”.
En denk je nu: jij hebt makkelijk praten, je bent ondernemer? Think again. Ook als leidinggevende in de langdurige zorg, maakte ik tijd om mee te gaan op schoolreisje, of naar mijn muziekles. En die gemiste uren haalde ik ‘s avonds en het weekend gewoon in. Sterker nog, doordat ik voelde dat mijn werkgever loyaal was naar mij en mij volledig vertrouwde in mijn keuzes, werd ik loyaal naar mijn werkgever en was ik altijd bereid om een stapje extra te zetten als het nodig was.
Het werkte ook door naar mijn teams. Ook in mijn teams keken we hoe we het samen konden oplossen als er ineens mantelzorgtaken waren of rond de carnavalsperiode als een aantal collega’s toch echt graag een paar dagen langer vrij waren. En we kregen het altijd rond. Iedereen was bereid om een stapje extra te zetten voor een ander, omdat het volle vertrouwen er was, dat een ander dat omgekeerd ook doet.
Overigens met vertrouwen komt ook verantwoordelijkheid en dat vraagt om persoonlijk leiderschap. Doordat werk en privé zo zijn geïntegreerd is het de kunst om met focus te doen wat je doet. Te voelen wanneer je moet stoppen. Te weten waar je verantwoordelijkheid eindigt. Zorg te dragen voor kwalitatieve zelfzorg.
Hoe succesvol ben jij de boel aan het integreren? Tof als je mij dat laat weten!
En valt dat integreren een beetje tegen en kun je daar wat hulp bij gebruiken. Plan dan snel een allereerste, geheel vrijblijvende kennismaking via deze link.
