Ik hoorde het mezelf vanochtend zeggen. Het voelde niet goed. Veel van mijn coachees gebruiken het woord “moeten” vaak. Ik geef dan de tip om het woord moeten te veranderen door “Ik wil” of “ik kies ervoor”.
Al dat “moeten” brengt namelijk een hoop stress.
Walk the talk: De zin veranderen, bracht mij geen lucht. Het bracht wel een besluit. Een besluit waar ik niet lang meer over hoefde na te denken.
Van mijn 6e tot mijn 16e heb ik viool gespeeld. Twee jaar geleden, denk ik, was ik op zoek naar een hobby. Mijn jongste ging naar school en ik zou tijd over hebben. Ik had ergens gelezen dat dat wat je als kind graag deed, je misschien ook in je volwassen leven veel plezier zou brengen. Ik ging dus weer op vioolles. Het was een fijne manier om mijn hoofd op stil te zetten. Ik moest hard zwoegen op de snelle noten waardoor er geen ruimte meer was voor verzuimgesprekken, to-do lijstjes of roosterverstoringen. Ontspanning door inspanning.
Ik had ook meteen bedacht dat ik hiermee een goed voorbeeld kon zijn voor de kinderen, door te oefenen en door te zetten als het moeilijk is. Deze reden bleek niet zo zinnig, omdat ik eigenlijk niet oefende (hallo patroon van vroeger) en dat als ik wel oefende de kinderen naar boven gingen (en die ken ik ook van vroeger ;-)).
Sinds mijn kennismaking met hartcoherentie én doordat ik tegenwoordig heel veel buiten ben, voel ik niet meer zo de behoefte om mijn hoofd uit te zetten. Waar de vioolles twee jaar geleden een bewuste keus was, is het voor mij steeds meer een moeten geworden. En voor wie moet het dan? Voor mezelf was de urgentie weg. Voor de juf is het ook niet nodig. Het goede voorbeeld voor mijn kinderen viel ook een beetje tegen.
Dus vandaag was mijn laatste vioolles.
Wat moet jij in je leven? En van wie? En als je dan de zin verandert naar ik kies ervoor, of ik wil, voelt het dan anders? Of heb jij ook een besluit te nemen?
Ik ben benieuwd naar je reactie. Ik ont-moet je graag!
ps. ik heb nog gezocht naar een foto van mij als kind met viool, maar die heb ik niet kunnen vinden….