Ik wandelde laatst in de bossen met een leidinggevende uit de ouderenzorg. Een deel van het gesprek had volgens mij met bijna elke leidinggevende uit de langdurige zorg kunnen zijn:
“Nee, ik heb volgens mij geen stress”, zei ze. “Ja, ik heb het druk. Ja, ik werk vaak nog wat uurtjes door. Nee, die uren schrijf ik niet. Ja, natuurlijk kijk ik in het weekend mijn werkmail. Dat vind ik normaal. Er is geen tijd om tijd met tijd te compenseren. Mijn collega’s zijn ook druk. Zo doen we het allemaal. Nee, ik werk niet hard. De mensen op de vloer werken pas hard. Soms spring ik wel even bij op de groep. Dan moet mijn verslag maar even wachten tot de volgende ochtend. Natuurlijk neem ik dat telefoontje om 21.00 uur ’s avonds ook maar even op. Ze bellen toch niet voor niks? De zorg gaat 24 uur per dag door. Ze hebben mij nodig en ik wil er graag voor mijn medewerkers zijn.”
Weet jij waar jouw grens ligt? Voel je die nog? Ga je er wel eens overheen? En dan? Zorg in ieder geval ook voor herstel, zodat de grens niet langzaam verschuift waardoor langdurige stress op de loer ligt. Even stress is echt niet erg, sterker nog: even stress is ook wel lekker: knallen op adrenaline. Langdurige stress daarentegen kan allerlei klachten veroorzaken, met mogelijk verzuim tot het gevolg. En wie is er dan voor je medewerkers? Je collega die het ook al zo druk heeft?
Ervaar je dat je steeds slechter slaapt? Dat je op zondag al op ziet tegen de nieuwe werkweek? Dat je steeds minder gefocust je werk doet? Merk je dat je al zucht op het moment dat je de hoeveelheid ongelezen mails ziet? Betrap je jezelf steeds vaker op klagen tegen je collega’s? Wellicht is er toch meer stress in je lijf dan je wilt toegeven?
