Het viel mij al vaker op. Mijn coachee sprak net zo snel als hij liep. Om hem bij te houden, moest ik echt aardig doorstappen. Elke wandeling startte met het aanzetten van zijn sporthorloge.
Hij vertelde dat hij het zo lekker vond om keihard te werken, zichzelf uit te dagen met sporten en ondertussen ook thuis de keuken verbouwen. Ook vertelde hij dat hij slecht sliep en dat hij te vaak naar zijn zin een kort lontje had, vooral naar de mensen die hij lief heeft.
We deden een experiment: Ik vroeg hem wat in de natuur voor hem nu een doel symboliseert. Hij wees naar een boom iets verderop. Ik vroeg hem richting de boom te lopen, op een manier die normaal ook bij hem zou passen. Hij rende van mij weg en stond binnen no time bij de boom. Ik daagde hem uit om op een ander tempo richting de boom te lopen en dan te benoemen wat er anders zou zijn. Hij liep in stevige tred van mij weg. Er was weinig anders behalve dat het iets langer had geduurd. Ik daagde hem uit om echt te vertragen en goed te ervaren hoe het voelt. Het kostte hem zichtbaar veel moeite.
“Wat neem je mee uit deze oefening? vroeg ik hem na afloop. “Dat niet alles op sneltreinvaart hoeft te gaan, ik mag soms ook wel een tandje langzamer. Dan heb ik onderweg ook oog voor mijn omgeving.”
Moet elk doel op hetzelfde tempo worden behaald? Welk doel vraagt om sneltreinvaart, en welk doel vraagt om vertragen? Lukt dat nog? Of hol ook jij jezelf in sneltreinvaart voorbij?
