Ik ben een wandelend hoofd

Veel van mijn coachees zijn ook wandelende hoofden: goed opgeleid. Verbaal sterk. Gewaardeerd om cognitieve prestaties.

Steeds vaker ga ik voor de coachee het oncomfortabele pad op. Voorbij het hoofd. Ik vraag dan: “wat voel je daarbij?”. Meestal komt er dan een antwoord als: “ik denk dat….”, 

“Nee, wat voel je? Wat gebeurt er nu in je lichaam? Welke emotie is er?”

Vervolgens gaat mijn coachee bijna altijd stil staan. Een vragend gezicht kijkt mij aan:  “dat weet ik niet”.
 
Ik beschrijf dan wat ik zie: veranderingen in het gezicht en veranderingen in de houding. “Ja, ja, nu je het zegt.”

Vervolgens komt er een zucht. En vaak een inzicht. Albert Einstein zei het al: je kunt een probleem niet oplossen met de denkwijze dit het heeft veroorzaakt. 

Het benoemen van dat wat er is, maakt het gemakkelijker om de intensiteit ervan te accepteren en te verminderen. Emoties zijn er om gevoeld te worden. 

Ik ben ook een wandelend hoofd. De stilte opzoeken helpt mij, om te benoemen wat er nog meer is. Het niet bedenken met mijn hoofd, maar vertragen, ervaren én verdragen. 

Ben jij je bewust van wat je voelt? Van de signalen van je lichaam? Van de emoties die er zijn?