“Wat een ervaring. Meteen al bij het begin had ik een inzicht over het wandeltempo. Jij liep in vertraagde pas, ik moest echt even terugschakelen. Ik leer eruit dat niet alles met een stevige pas hoeft. Vooral ontspannen niet.”
Wauw, wat een mooie reactie vanochtend na afloop van de stiltewandeling.
Voor mij was het organiseren en uitvoeren van de stiltewandeling een maximale comfortzonestretch. Het begon met een berichtje van collega wandelcoach, zij organiseerde ook een stiltewandeling. Meteen voelde ik inspiratie. Niet te veel over nadenken, snel een pagina maken op de website en online gooien (na afstemming met collega, uiteraard). Ergens ging ik er vanuit dat niemand zou komen…. Er druppelde een paar aanmeldingen binnen, en toen nam mijn saboterende brein het over:
- Wat als er niemand opdaagt?
- Wat als het onweert?
- Wat als ik de route niet meer weet?
- Wat als iemand struikelt?.
Gelukkig lukt het mij steeds beter om dit te herkennen. Ik geef vervolgens even aandacht aan de angst, en probeer dan weer verder te gaan met mijn plan.
En uit mijn comfortzone was het: gedurende de wandeling bleef ik alert. Mijn les uit deze stiltewandeling is dat het alleen maar wandelen voor mij niet voldoende is. Om echt te ontspannen en de kracht van de stilte te ervaren, moet ik zakken naar mijn lijf. En als facilitator en begeleider van deze wandeling, was dat heel lastig.
Na 5 kilometer eindigden wij in een kring. Ik keek de groep rond en zag gelukzalige glimlachen en mooie rode wangen.
Mijn hele lijf gloeide van dankbaarheid.
Bij het napraten vroeg een van de deelnemers: “Maken jullie geen tijd om echt even te onthaasten?”. “Nee, daar heb ik het druk voor”, was het antwoord uit de groep.
Zo herkenbaar.
Toen ik nog in loondienst werkte, waren er dagen dat ik amper buiten kwam. Waren de dagen dat ik van meeting naar meeting holde meer regelmaat dan uitzondering. Er waren vele avonden dat de laptop toch nog even open ging om de mailbox nog een beetje te kunnen managen. Dat had niet alleen met werk te maken, maar ook met een jong gezin en een druk sociaal leven.
Echt vertragen, echt ontspannen, ik deed het veel te weinig. En niemand anders heeft daar “schuld” aan, behalve ikzelf.
Herken je jezelf in het altijd maar doorgaan? Dan nodig ik je van harte uit om juist de start van de winter aan te grijpen om bij jezelf af te vragen wat je eigenlijk écht nodig hebt. Wat fluistert je hart?
Ik wens je fijne en vertraagde feestdagen!
Dan ga ik nu nog even een rondje naar buiten om zelf op te laden 😉
ps. Heb je na dit bericht last van fomo (fear of missing out)? Of kon je nu niet, en wil je graag een andere keer aansluiten. De volgende stiltewandeling is weer rond de wisseling van het seizoen, op vrijdag 24 maart. Schrijf je hier in.
Wil je op een andere manier met mij en mijn werkwijze kennismaken. Of ben je gewoon rete nieuwsgierig wat ik allemaal doe, kom dan op maandagmiddag 16 januari (blue monday!), naar mijn buitenworkshop: “
En uiteraard ben je ook altijd welkom voor een 1 op 1 coachtraject om niet meer altijd “aan” te staan. Je kunt daarvoor rechtstreeks in mijn agenda een belafspraak plannen. Zie deze link: calendly.com/
